De tranenmaker Erin Doom
De Tranenmaker is een roman waar ik erg naar uit keek en waar ik hoge verwachtingen van had. Helaas zijn deze niet uitgekomen. Lees mijn recensie om erachter te komen hoe ik dit boek ervaren heb.
Synopsis:
Binnen de muren van Grave, het weeshuis waar Nica opgroeide, werden altijd al verhalen verteld bij het kaarslicht. De bekendste was die van de tranenmaker, een mysterieus figuur met ogen zo helder als glas, en de veroorzaker van alle angsten die mensen voelen.
Op haar zeventiende lijkt het moment gekomen om de verhalen uit haar kindertijd achter zich te laten. Nica’s droom wordt werkelijkheid wanneer Mr. en Mrs. Milligan haar adopteren. Maar ze is niet de enige. Rigel, een rusteloze, mysterieuze wees, wordt ook uit Grave weggehaald. En hij is de laatste persoon die Nica als adoptiebroer zou wensen. Rigel is intelligent, speelt betoverend piano en is onvoorstelbaar knap, maar heeft een donkere, onaangename kant.
Hoewel Nica en Rigel een verleden delen vol verdriet en gebrek aan liefde, is het onmogelijk om samen te wonen. Vooral als de legende hen achtervolgt en de tranenmaker echt lijkt te bestaan. Maar Nica heeft er alles voor over om haar droom te beschermen, en alleen als ze haar angsten onder ogen komt zal ze haar vleugels kunnen uitslaan, zoals de vlinder waarnaar ze vernoemd is.
BookTok Boek niet de hype waard
De achterflap van De tranenmaker vond ik erg veelbelovend klinken. Het boek heeft me echter behoorlijk teleurgesteld. Normaliter ben ik behoorlijk fan van verboden liefdes en hate-to-love tropes, maar in deze roman vond ik de uitwerking een worsteling om doorheen te komen.
Nica en Rigel blijven onwijs lang om elkaar draaien en daarbij gedraagt Rigel zich simpelweg vreselijk tegenover Nica. Niet enkel grumpy of strijdlustig, maar daadwerkelijk ongepast en gemeen. Het voelde dan ook heel onwerkelijk dat Nica haar hart open bleef stellen voor Rigel.
Naast dat de relatieontwikkelingen tussen de twee personages onrealistisch aan voelde, vond ik ook de schrijfstijl van Erin Doom niet prettig. Het is onwijs langdradig en er komt enorm veel herhaling aan bod. Zoals je in de synopsis kunt lezen, komen Nica en Rigel van het weeshuis Grave. Nica is dankbaar voor het geadopteerd worden, voor de vriendschappen die ze ervaart en dat er mensen zijn die om haar geven. Logisch natuurlijk, maar haar dankbaarheid wordt veel herhaalt waardoor ik op een gegeven moment dacht ‘nu weten we het wel’….
Er wordt in De Tranenmaker ook erg veel aandacht gegeven aan andere zaken, zoals hoe Nica haar nieuwe school ervaart en omgaat met een liefdesverklaring van een andere jongen. An sich goed, hierdoor krijgt het verhaal wat meer ‘body’, maar ook dit vind ik té uitgemolken waardoor het verhaal simpelweg langdradig en saai aanvoelt, een ervaring die ik liever niet heb bij een boek.
Door deze worsteling had ik veel moeite om het boek uit te lezen en zodoende heb ik een deel ook scannend uitgelezen. Ik merkte dat als ik dan vervolgens weer intensief ging lezen, het idee had dat ik eigenlijk niks gemist had. Voor mijn gevoel gebeurt er te weinig interessants in deze roman om het een mooi verhaal te maken, maar gebeurt er tegelijkertijd te veel wat geen goede toevoeging is aan de roman, waardoor het geen roman is dat ik aanraad.
Heb je ooit een vallende ster gezien?
Heb je ze weleens zien schitteren in de nacht?
Zo was zij.
Zeldzaam. Piepklein en krachtig.
Met een glimlach gaf ze licht
zelfs toen ze neerviel.
Het boek zit vol met zulke prachtige quotes, zinnen en diepgaande boodschappen, maar dat maakt een verhaal helaas geen goed verhaal.
