Ik, de ander Jante Wortel

In Ik, de ander neemt Jante Wortel je mee in de duistere, langzaam verstikkende dynamiek van een toxische relatie. Al vroeg in het boek voel je als lezer dat deze relatie niet normaal is. Wanneer zijn obsessieve gedrag echt zichtbaarder wordt, begint het vrouwelijk hoofdpersonage zich af te vragen: is dit normaal?

Wortel trekt je niet met sensatie, maar met subtiliteit en overtuiging steeds dieper het drijfzand in. Je leest door omdat je wíl dat het stopt — omdat je hoopt dat iemand de cirkel doorbreekt.

Intrigerend vanaf de eerste pagina

De reden dat ik het boek oppakte, was de intrigerende samenvatting. En die belofte komt het verhaal meteen na: vanaf het eerste moment zat ik er volledig in. Opvallend is dat je eigenlijk nauwelijks iets weet over de twee hoofdpersonages. Je leert niets over hun dagelijkse leven, hun werk, hun vrienden of hun verleden.

Toch komen ze dichterbij dan personages in veel andere romans. Hun band — aantrekking en afstoting tegelijk — kruipt onder je huid en laat je niet los. Precies dát maakt dit boek zo meeslepend. Je blijft lezen omdat je wilt ontdekken hoe deze twee mensen eindigen. Blijven ze bij elkaar? Houdt één van hen het niet langer vol? En vooral: waarom kies je voor iemand die zoveel rode vlaggen met zich meebrengt?

Rode vlaggen die je niet meer loslaten

Het boek zit vol met alarmsignalen, groot en klein. Macht, controle, obsessie, afhankelijkheid — het sluipt in elk hoofdstuk. Die opeenstapeling van rode vlaggen maakt het verhaal tegelijkertijd ongemakkelijk en fascinerend. Als lezer sta je machteloos, maar je voelt wel de onvermijdelijke spanningsboog: dit moet een keer knappen.

Wortel laat op indrukwekkende wijze zien hoe iemand verstrikt kan raken in een ongezonde dynamiek, zelfs als die van buitenaf overduidelijk schadelijk is. Dat psychologische inzicht maakt Ik, de ander zo sterk.

Minimalistische schrijfstijl die juist extra binnenkomt

Wat ik prachtig vond is de schrijfstijl. Jante Wortel schrijft direct, bijna kaal. In eerste instantie voelt dat sober, maar al snel merk je hoe goed die stijl past bij het verhaal. De personages worden niet breed uitgelicht. Hun wereld is klein, opgesloten, gefocust op elkaar.

Met weinig woorden weet Wortel de verstikking, de afhankelijkheid en vooral de eenzaamheid van de vrouw op indrukwekkende wijze te vangen. Juist omdat er zo weinig opsmuk is, komt alles harder binnen.

Oncomfortabel, maar onmogelijk weg te leggen

Ik, de ander is geen gemakkelijk boek — en dat is precies de kracht ervan. De beklemming is constant voelbaar, de ongemakkelijke momenten stapelen zich op, en toch wil je blijven lezen. Juist de combinatie van discomfort, spanning en psychologische diepgang zorgde ervoor dat ik het boek binnen no-time uit had.

Conclusie: een indrukwekkend, rauw en indringend boek

Jante Wortel bewijst met Ik, de ander dat je geen uitgebreide wereld of grootse plot nodig hebt om een verhaal tot onder je huid te laten kruipen. De schrijfster legt een giftige relatie bloot op een manier die realistisch, pijnlijk en ijzersterk is.

Het is een aanrader voor lezers die houden van rauwe verhalen, psychologische romans en boeken die je nog lang blijven achtervolgen.