Lichtmetaal Olivier Sted
Deel twee van “De berbouwers van Metis Bidenk” heb ik gisteravond uitgelezen, hieronder vind je mijn recensie.
Samenvatting:
Het lijkt rustig te zijn in Metis Bidenk. Er staan echter grote veranderingen te gebeuren en de bewoners hebben er geen idee van.
De zeer bekende muzikant Ference is op bezoek in Metis Bidenk en is op zoek naar een slaapplaats. Na twijfelen besluit Kay hem een plaats aan te bieden, hij is immers groot liefhebber van muziek. Al snel beseft hij zich dat dit niet de allerbeste keuze ooit is geweest.
Ference krijgt een rondleiding door de Albino’s in hun gangenstelsel en Ference weet ook daar voor aardig wat opschudding te zorgen. Met zijn instrument experimenteert hij in het gangenstelsel, waardoor de Albino’s het lichtmetaal ontdekken. Dit verreist verder onderzoek!
Bij de andere personages gebeurt er ook weer erg veel. Olof reist veel op en neer voor zijn werkzaamheden voor de Nieuwe Raad, Dora is steeds meer in haar wolvengedaante, de mechanische arm van Paul staat steeds vaker in een hoek van de kamer, er gebeuren vreemde dingen met dieren en een hoop mysterie is er gaande. Langzaamaan veranderd de wereld en dwingt dat uiteindelijk iedereen om te vluchten naar het gangenstelsel van de albino’s.
Rustigere opbouw
In deel één weet Sted een interessante wereld te schetsen, maar wel een wereld waar de ontwikkelingen vlug gaan en waar je als lezer nog veel vragen hebt. In het begin van deel twee is dit echter heel anders. Er wordt veel meer tijd genomen om bepaalde situaties te beschrijven en je volgt de karakters een langere tijd voordat er weer geswitched wordt van karakter. Dit zorgt ervoor dat je het idee krijgt deze wereld en haar personages beter begrijpt.
Er gebeurd echter weinig spannends in het begin en de gebeurtenissen blijven wat vaag, waardoor daarin de spanningsboog juist op een negatieve manier wijzigt. Bepaalde gebeurtenissen, zoals het vreemde gedrag van de hond genaamd Dino, zijn in mijn ogen zeer vergezocht wat het leesplezier niet bevorderd.
Wanneer we de helft van het verhaal gepasseerd zijn, begint de spanning aardig toe te nemen en dat is ook het moment dat je graag door wil blijven lezen, om erachter te komen wat er gaande is en hoe het voor de personages gaat eindigen. Men vlucht naar het gangenstelsel, samen met de dieren en het ziet er allemaal niet erg positief uit. Het probleem wordt voor mijn gevoel echter wederom op een hoog tempo geschreven, waardoor dit wat afgeraffeld overkomt.
Na het plot weet Sted nog wel een aantal karakters, zoals Dora, zo te positioneren dat je toch graag deel drie wilt gaan oppakken. Je wilt immers, wederom, weten hoe het leven van deze personages verder zal verlopen.