Kluizenaar Terrence Lauerhohn
Achterflaptekst:
Hoe sterk is het geweten? Twee mensen in een verder verlaten dorp. Hij verbergt een beest in hem, zij hoort stemmen die haar bevelen. Allebei verafschuwen ze geweld. Allebei zijn ze echter bereid grenzen te overschrijden om zichzelf te kunnen zijn en te blijven. Hun paden kruisen elkaar op het tijdstip dat hij zijn innerlijke beest niet langer beteugelt. Een hevige, soms hallucinante jacht op elkaar is het gevolg.
Uniek verhaal
Kluizenaar is zeker een uniek verhaal te noemen. Het gaat over een oude man en een vrouw met geheugenverlies, in een verder verlaten dorp. De man heeft als doel om er te blijven wonen, de vrouw weet alleen dat ze hem moet vermoorden. Een bijzondere setting die zeker intrigeert, de lugubre scenes gaan daarnaast ook zeker onder je huid zitten.
Zorgt dit ervoor dat ik het een geweldig boek vind? Nee, helaas niet. Door de summiere synopsis had ik bijna geen verwachtingen. Ik ging er vanuit dat het een mysterieus boek zou zijn en de sfeer ervan sprak mij direct aan, zodoende vermoedde ik dat ik hier zeker van zou genieten. Uiteindelijk was het voor mij een worsteling om door het boek heen te komen.
De twee hoofdpersonages draaien een lange tijd om elkaar heen. Het duurt daardoor erg lang voordat het verhaal spannend wordt op een manier waardoor je het boek uit wil lezen. De lugubure scenes geven je rillingen, maar maken het boek niet per se spannend of sterk. Terrence Lauerhohn heeft een ‘beschrijvende schrijfstijl’. Waar ik normaliter fan ben van uitgebreide world-building en sfeerbeschrijvingen, wist het mij in Kluizenaar niet te pakken. Het maakte voor mijn gevoel het boek nóg langdradiger en gaf geen toevoeging aan het plot.
Het einde van het boek is wederom uniek te noemen. De uitwerking van het plot zag ik niet uitkomen en is hetgeen waar ik het meest van genoten heb. Het duurde voor mij echter te lang om van begin tot einde te komen
De eigenaardigheid aan dit verhaal zorgt ervoor dat het een titel is geworden die je óf goed vind, óf niet. Het voelt alsof er geen tussenweg is en het is daardoor ook lastig te beschrijven welke lezers dit boek waarderen.
