Dief van de nacht Holly Black
Na de Wrede Prins trilogie ben ik fan geworden van Holly Black. Echter werd ik teleurgesteld toen ik Water las. Dief van de nacht is haar eerste volwassen fantasy, ik had daardoor vrij hoge verwachtingen. Lees hieronder mijn recensie van dit boek.
Samenvatting:
Charlie Hall leeft in een wereld zoals wij die ook kennen. Mensen hebben hier ook een schaduw, maar met het verschil dat in Charlies wereld de schaduw deel uit maakt van iemands persoonlijkheid. Ze kunnen hun schaduw zelfs aanpassen, maar er dit kan grote gevolgen hebben en dat zelfs je leven kosten.
Charlie is een barvrouw maar verdient een zakcentje bij door vuile klusjes te doen. Ze woont samen met haar vriend Vince. Volgens haar zus Rae is er iets mis met hem. Vince gaat namelijk al, zolang ze hem kennen, zonder schaduw door het leven. Charlie krijgt de opdracht om de moordenaar van een vrouw te gaan zoeken, maar alle sporen lijden naar Vince toe. Zal haar zus dan toch gelijk krijgen?
Veel woorden, maar weinig betekenis
Uitgeverij Boekerij geeft sinds 2021 limited editie fantasy boeken uit. Zo zijn ook alle boeken van Holly Black uitgegeven in een speciaal jasje, waarbij De wrede prins trilogie van haar ooit als eerste aan de beurt was. De limited edities bevatten extra’s ten opzichte van opvolgende drukken, bij Dief van de nacht heeft Boekerij groots uitgepakt met speciale sprayed edges, een bijzondere hardcover, een brief van de auteur en ook karakter kaarten. Nadat ik De wrede prins trilogie van haar las wilde ik al haar werk lezen, maar inmiddels kan ik concluderen dat mijn enthousiasme over haar werk een stuk minder is geworden.
Na het lezen van Water en Bloed, twee delen van een andere trilogie, werd mijn enthousiasme al minder. Dief van de nacht is neergezet als Black haar eerste volwassen fantasy boek, waarbij beloofd werd dat je omvergeblazen zal worden. Dit is echter, helaas, niet het geval.
Zoals bij ieder fantasy boek begint het vrij onduidelijk. Je komt terecht in een ander soort wereld, met andere gebruiken en nieuwe namen. Normaliter begin je als lezer na een tijd wel te begrijpen hoe een wereld in elkaar zit, hier bleef het echter vrijwel het gehele boek onduidelijk. Dit levert veel irritatie op, gezien je als lezer het gevoel krijgt dat de gebeurtenissen langs je heen gaan.
Daarnaast komen er in dit verhaal veel namen naar voren. Sommige personages, zoals Vince, gebruiken drie verschillende namen. Er wordt regelmatig gewisseld tussen de namen en karakters, waardoor je geen goed beeld krijgt over welk personage het nu gaat. Dit maakt het wederom erg verwarrend en onplezierig om te lezen.
Naast de twee bovenstaande irritatie punten gebruikt Black heel veel woorden om vrij weinig te vertellen. Er komt weinig actie naar voren, Charlie lijkt weinig mee te maken en de spanning is ver te zoeken. Het komt over als een langdradig verhaal en het grootste gedeelte van de tijd heb je als lezer niet door wat nu de rode draad is.
De eindsprint
In de laatste 100 pagina’s van het boek gebeurt eigenlijk pas dat wat het boek interessant maakt. Het maakt de rode draad duidelijk, waarom er zoveel namen zijn en biedt eindelijk een beetje spanning. Om te genieten van dit verhaal had de spanning veel eerder al naar boven moeten komen. Doordat het verhaal traag op gang komt en er grotendeels niks gebeurt, ben je al teleurgesteld wanneer je aankomt op het punt waar het om draait. Dat is jammer!
De schrijfstijl van Black blijft er wel één die bijzonder is. Ze weet dingen op een mooie manier te omschrijven en geven het verhaal zeker iets extra’s, echter is dat niet voldoende om het verhaal ook sterk te laten zijn. Hieronder een voorbeeld van haar bijzondere schrijfwijze.
“Elk kind kan achternagezeten worden door zijn schaduw. Het enige wat hij hoeft te doen is recht op de zon af te lopen op een lome middag. Zolang hij in beweging blijft, zal die hem op de hielen zitten. Hij kan zich zelfs omkeren en proberen die achterna te zitten, maar hoe snel zijn mollige beentjes ook pompen, die schaduw zal altijd nét buiten bereik blijven.
Dat is niet het geval bij dit kind.”
Black haar schrijfstijl is er zeker één waardoor je door wil lezen. Ze laat alles mysterieus klinken en als lezer wil je er graag achter komen hoe het in elkaar steekt. Daarnaast leest haar schrijfstijl prettig weg en lopen de zinnen soepel over in elkaar. Echter door de irritaties en het missen van een rode draad, komt het geheel over als een teleurstelling, met name na het lezen van De wrede prins trilogie.
Dief van de nacht is het eerste onderdeel van Black haar eerste volwassen fantasy duologie, één die veelbelovend was en ook zeker potentie heeft om een sterk verhaal te zijn, maar wat uiteindelijk voelt als een verhaal met te veel woorden en te weinig betekenis, waardoor het spijtig genoeg niet prikkelend is om het tweede deel op te gaan pakken. Een boek uitgeven in een prachtige limited editie, is dus geen garantie dat de inhoud ook prachtig is.
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow.